Δευτέρα 24 Ιανουαρίου 2011

Ένας αριθμός (Α. Τσέχωφ) - Εναλλακτικό τέλος

Ένας αριθμός, αλλά όχι ένα τέλος...
Δεν είναι λίγες οι φορές που είδαμε μια ταινία ή διαβάσαμε ένα βιβλίο και το τέλος της ιστορίας δεν ήταν αυτό που θα δίναμε εμείς είτε ως συγγραφείς είτε ως ήρωες στη ζωή μας. Σ' αυτή την ανάρτησή μου σας δίνω την ευκαιρία να αυτοσχεδιάσετε και να δώσετε το δικό σας τέλος στην ιστορία του Τσέχωφ "Ένας αριθμός".
Συνεχίστε την ιστορία από το σημείο που σταματάει το κείμενο, όπως σας το έχω εδώ δοσμένο.

"Ένας αριθμός" του Τσέχωφ 
Τις προάλλες φώναξα στο γραφείο μου τη δεσποινίδα Ιουλία , τη δασκάλα των παιδιών.Έπρεπε να της δώσω το μισθό της.

-Κάθισε να κάνουμε το λογαριασμό, της είπα. Θα ΄χεις ανάγκη απο χρήματα και συ ντρέπεσαι να ανοίξεις το στόμα σου... Λοιπόν... Συμφωνήσαμε για τριάντα ρόυβλια το μήνα...

-Για σαράντα.

-Όχι, για τριάντα, το έχω σημειώσει. Εγώ πάντοτε τριάντα ρούβλια δίνω στις δασκάλες... Λοιπόν ,έχεις δύο μήνες εδώ...

-Δύο μήνες και πέντε μέρες...

-Δύο μήνες ακριβώς... Το ΄χω σημειώσει.... Λοιπόν, έχουμε εξήντα ρούβλια.
Πρέπει να βγάλουμε εννιά Κυριακές ... δε δουλεύετε τις Κυριακές. Πηγαίνετε περίπατο με τα παιδιά. Επειτα έχουμε τρείς γιορτές....

Η Ιουλία έγινε κατακόκκινη και άρχισε να τσαλακώνει νευρικά την άκρη του φουστανίού της, μα δεν είπε λέξη.

-Τρεις γιορτές... μας κάνουν δώδεκα ρούβλια το μήνα... Ο Κόλιας ήταν άρρωστος τέσσερις μέρες και δεν του έκανες μάθημα... Μονάχα με τη Βαρβάρα ασχολήθηκες....
Τρεις μέρες είχες πονόδοντο και η γυναίκα μου σου είπε να αναπαυτείς μετά το φαγητό... Δώδεκα και εφτά δεκαεννιά. Αφαιρούμε, μας μένουν... Χμ! σαράντα ένα ρούβλια.... Σωστά;

Το αριστερό μάτι της Ιουλίας έγινε κατακκόκινο και νότισε. Άρχισε να τρέμει το σαγόνι της. Την έπιασε ένας νευρικός βήχας, έβαλε το μαντίλι στη μύτη της, μα δεν έβγαλε άχνα.

-Την παραμονή της πρωτοχρονιάς έσπασες ένα φλιτζάνι του τσαγιού με το πιατάκι του...
Βγάζουμε δύο ρούβλια...
Το φλιτζάνι κάνει ακριβότερα γιατί είναι οικογενειακό κειμήλιο, μα δεν πειράζει...Τόσο το χειρότερο! Προχωρούμε! Μια μέρα δεν πρόσεξες τον Κόλια, ανέβηκε ο μικρός στο δέντρο και έσκισε το σακάκι του... Βγάζουμε άλλα δέκα ρούβλια.... Άλλη μια μέρα που δεν πρόσεχες, έκλεψε μια καμαριέρα τα μποτάκια της Βαρβάρας. Πρέπει να ΄χεις τα μάτια σου τέσσερα, γι΄αυτό σε πληρώνουμε... Λοιπόν, βγάζουμε άλλα πέντε ρούβλια. Στις δέκα του Γενάρη σε δάνεισα δέκα ρούβλια...

-Όχι, δεν έγινε τέτοιο πράμα... μουρμούρισε η Ιουλία.

-Το΄χω σημειώσει!

-Καλά...

-Βγάζουμε είκοσι επτά ρούβλια, μας μένουν δεκατέσσερα...

Τα μάτια της Ιουλίας γέμισαν δάκρυα. Κόμποι ιδρώτα γυάλιζαν πάνω στη μύτη της. Κακόμοιρο κορίτσι!

-Μα εγώ μια φορά μονάχα δανείστηκα χρήματα. Μονάχα τρία ρούβλια, από την κυρία, μουρμούρισε η Ιουλία και η φωνή της έτρεμε... Αυτά είναι όλα όλα που δανείστηκα.

-Μπά; Και γω δεν τα είχα σημειώσει αυτά. Λοιπόν ,δεκατέσσερα έξω τρία, μας μένουν έντεκα. Πάρε τα χρηματά σου, αγαπητή μου! Τρία... τρία, τρία... ένα και ένα... Πάρ΄τα...

(πληροφορίες για τον Άντον Τσέχωφ στις εξης ιστοσελίδες κι όχι μόνο...
http://www.artmag.gr/art-articles/arts/biography/1863-adon-pavlovich-chehof
http://www.edutv.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=1136&Itemid=150 )